امام موسی كاظم(ع) هفتمین امام شیعیان در هفتم صفر سال 128 هجری قمری در ابواء واقع در حجاز پا به عرصه گیتی نهاد. القاب این امام بزرگوار كاظم، امین، صابر و عبدالصالح و كنیه ایشان ابوعلی، ابوالحسن، ابوابراهیم، ابواسماعیل و باب الحوائج است.

امام موسی كاظم (ع) در كنار پدر بزرگوارشان، امام جعفرصادق(ع) مراحل والای رشد و كمال را طی كرد و هماره در تلاش برای بهره بردن از مكتب سازنده پدر خویش بود.

امام (ع) دریای بیكران علم و دانش، صدقات، سخاوت و بخشندگی به شمار می رفت و از عبادت و سخت كوشي بسیار به 'عبد صالح' معروف بود. امام موسی كاظم(ع) در سراسر عمر پربركتش در راه گردآوری روایات، احادیث و احكام به یادگار مانده از پدر گرانقدرخود كوشید و هماره در تلاش برای آشنایی مسلمانان با اسلام حقیقی و راستین بود.

بیست و پنجم شوال سال 148 هجری قمری با شهادت امام جعفر صادق(ع) دوران امامت ایشان آغاز شد. اندیشه سیاسی امام موسی (ع) بر پایه وحی، خطابه ‌دینی، صبر و استقامت بود و همیشه به منظور مقابله با حكومت عباسی و نیز اثبات حقانیت اهل‌بیت(ع) از این عناصر بهره می‌برد.

در زمان حضرت امام موسی كاظم(ع)، اخلاق، تفسیر، كلام و نشر مكتب جعفری، به پیروی از راه گذشتگان بزرگوار ایشان، ادامه یافت و پیروان اسلام بیشتر از قبل امامت و حقایق مكتب جعفری را شناختند.

دوران امامت موسی بن جعفر(ع) همزمان با اوج قدرت حكومت بنی عباس و خلافت منصور دوانیقی، مهدی عباسی، هادی عباسی و هارون الرشید بود، كه ایشان نیز به فراخور شرایط زمانی حساس هر یك، وظیفه سنگین امامت و هدایت مسلمانان را به خوبی انجام داد.

امام هفتم شیعیان در تعلیم و تربیت یاران مدیر، مدبر، خودساخته و نفوذ دادن آنان در مراكز حساس حكومتی تا مرز وزارت و استانداری به منظور خنثی‌سازی نقشه‌های مخرب دشمنان تلاش كرد و در راه حفظ اسلام به سامان‌دهی شیعیان همت گماشت و با شیوه‌های مختلف تربیتی، عملی، مناظره‌های سیاسی، كمك به مظلومان، محرومان و مبارزه بی‌امان با حاكمان جور، ستم و غاصبان خلافت به تشریح مبانی حق پرداخت.

امام كاظم (ع) سالیان متمادی مورد اذیت و آزار دستگاه خلافت بود و اغلب در تبعید و زندان به سر می برد، نقل شده است كه امام (ع) در سال های زندان، با پروردگار خویش راز و نیاز می كرد و خداوند متعال را بر این توفیق عبادت كه نصیب وی شده، شكرگزار بود.

سرانجام امام موسی كاظم (ع) كه در دوران 35 ساله امامت خویش كوشید تا جامعه را به آسایش و آرامش برساند و اسلام ناب محمدی را از گزند نااهلان دور نگاه دارد، در سال 183هجری قمری در 55 سالگی به دستور هارون الرشید و به دست سندی بن شاهك (زندانبان غیر مسلمان امام ) با خرمای زهرآلود در زندان مسموم و شهید شد. پیكر مطهر ایشان را درغرب بغداد، در مقابل منطقه ای به نام قریش به خاك سپردند جایی كه بعدها كاظمین خوانده شد.

امام موسی كاظم (ع) گنجینه پربار علم و حدیث بشمار می رود. احادیثی كه توشه راه بسیاری از پیروان راستین آن امام همام شد و چراغ هدایت و راهنمایی مسلمان برای رسیدن به سعادت دنیوی و اخروی محسوب می شود. در زیر گزیده ای از این احادیث را مرور می كنیم:

** كسی كه مزه رنج و سختی را نچشیده، نیكی و احسان در نزد او جایگاهی ندارد.

** علومی را كه مردم به آن نیاز دارند؛ در چهار چیز یافتم : اول اینكه خدای خودت را بشناسی، دوم بشناسی كه خداوند با تو چه كار كرده است و سپس بشناسی كه خداوند چه چیزی از تو می خواهد و در نهایت بشناسی كه چه چیزی تو را از دینت خارج می كند.

** هر كه می خواهد كه قویترین مردم باشد بر خدا توكل نماید.

** كسی كه دو روزش مساوی باشد، مغبون است و كسی كه دومین روزش، بدتر از روز اولش باشد ملعون است و كسی كه در خودش افزایش نبیند در نقصان است و كسی كه در نقصان است مرگ برای او بهتر از زندگی است.

** بهترین عبادت بعد از شناختن خداوند،‌ انتظار فرج و گشایش است.

** در دین خدا، دنبال فهم عمیق باشید؛ زیرا فهم عمیق در دین، كلید بصیرت و كمال عبادت و سبب تحصیل مقام های والا و مراتب شكوهمند در امور دین ودنیاست و برتری فقیه بر عابد، مانند آفتاب است بر كواكب و كسی كه در دینش فهم ِعمیق نجوید، خداوند هیچ عملی را از او نپسندد.

اطلاع**2002**1717